Het vieze ouwe mannetje

Ik begin wat paranoïde te worden over mijn leeftijd. De eerste tekenen van aftakeling kunnen niet ver weg meer zijn: word ik al kaal, druipend, dement? Maar er is hoop. Zo vond ik mezelf terug onder de douche, een fles zeep in mijn ene hand en het washandje in de ander. Had ik me nu al gewassen of niet? Ik wist het niet meer. Herinneringen of een déja vu? Geen idee. Ik zeepte me dus maar in.

Mocht dit later ook zo gaan, dan word ik in elk geval geen vies oud mannetje. Dat is best hoopvol, toch?