Erosie van kennis

Onze bibliotheek vierde een feestje en één van de eregasten was professor Mathieu Weggeman, hoogleraar Organisatiekunde. Hij vertelde over de erosie van kennis: doordat er steeds meer kennis beschikbaar komt, wordt de houdbaarheid ervan kleiner. Hij onderscheidt 4 fases bij een kenniswerker:

• Hoge groei, lage output – de start van een carrière. Alles moet nog geleerd worden.
• Hoge groei, hoge output – er is al veel geleerd wat leidt tot meer output, en er valt nog veel meer te leren
• Lage groei, hoge output – op basis van de opgedane kennis en ervaring wordt er nog veel geproduceerd, maar de rek is er een beetje uit
• Lage groei, lage output – de kenniswerker wordt een ‘verteller’ die alles weet over hoe het vroeger was.

Normaalgesproken is dit uitgesmeerd over een volledige carrière, maar door de erosie van kennis gaat dit allemaal veel sneller. De snelheid van die erosie hangt wel af van het vakgebied: in de ICT gaat dat veel sneller dat in bijvoorbeeld de boekwetenschap. Het is dus zaak om bij te blijven, omdat je dit soort fases wel twee of drie keer kunt doorlopen!

Terwijl ik ’s nacht lag te woelen – van teveel drank slaap ik slecht – dacht ik terug aan mijn tijd als programmeur. De veranderingen – en dus de kennis die je nodig had - gingen inderdaad vrij rap. De eerste versie van het pakket kende een aantal elementen plus een macrotaal. Dat werd uitgebreid met een Visual Basic taal. Daarna volgde een webomgeving, met ondersteuning van Javascript (brrr) en Java. Vrij veel veranderingen dus. En tegelijk veranderde er eigenlijk niet zoveel. Ik had de taak om applicaties te bouwen of aan te passen aan de hand van de wensen van klanten. Daarvoor moet je de beschikbare middelen zo logisch mogelijk inzetten en of je die logica nou gebruikt voor een macrotaaltje of iets anders maakt dan eigenlijk niet zoveel uit.

Dat moet ik toch eens aan meneer Weggeman voorleggen...