Kunst

Ook wij aten bij dat hamburgerrestaurant. Het was al bijna volledig gevuld met andere gezinnetjes, hier en daar aangevuld met wat loslopende pubers. Uiteindelijk vonden we een plek naast de kinderkamer. De twee glazen wanden boden uitzicht op de onvermijdelijke videozuil, wat tafels voor de gelukkigen en een muurschilderij dat zich uitstrekte over de twee overgebleven muren.

Terwijl ik mijn supersized hamburger naar binnen werkte bestudeerde ik het kunstwerk. Eerst vond ik het gewoon lelijk, maar naarmate ik beter keek werd me iets duidelijk. Iets dat zeker niet mooi was. Het schilderij toonde de keuken van een drive in, vol met personeel. Alle shirts en de hoofden waren niet geschilderd, maar waren staken uit de muur. Tussen al die mensen was een raam te zien, met daarachter een bekende gast in een auto. Mijn ogen gleden van shirt naar shirt, en eindelijk wist ik wat er scheelde. De kragen waren allemaal veel te ruim. Ik keek nog eens goed naar alle hoofden, stuk voor stuk met grote schikogen en een verstrakte mond. De hoofden van alle medewerkers waren gekrompen.

Alleen de clown in de auto had de juiste verhoudingen. Zijn mondhoeken stonden omhoog, terwijl hij wachtte op zijn maaltijd...