Kerstkoorts

Het overkwam mij op tweede Kerstdag, direct na de lunch. Kerstkoorts. Ik moet metéén naar buiten! Nu! Heute, toute suite, maintenant, potverdomme! De lucht was strakblauw. Helaas ging mijn betere helft met een andere koorts naar boven, dus ik besloot te gaan fietsen met dochterlief.

Eerst maar schoenen. Oh. Dat was waar ook: de veter was gebroken. Op zoek naar nieuwe, waar zijn die dingen in vredesnaam? Een hele doos vol, en allemaal te kort! Wacht, onderin zit nog een paar met de juiste lengte. Zag ik daar een wolk? Wat een gefriemel. Dochterlief helpt ook. Kalm blijven nu. Eindelijk, het laatste gaatje. Voet in de schoen en... de nieuwe veter breekt ook.

(...)

Dochterlief, ga jij even naar de WC. Onderweg kunnen we niet plassen, tenslotte. Kinderen voelen haarfijn aan dat je haast hebt, dus we bereiken het stadium van: voor de VIJFDE en laatste keer, je gaat NU proberen te plassen. Naar boven rennen, andere schoenen. Jassen. De lucht werd donkerder.

De fiets moet nog uit de schuur. Uiteraard zit deze verknoopt met twee anderen. Werk nou MEE! Zachte achterband, snel oppompen. Waarom zit die pomp nou óók weer vast? De lucht kreeg een rare kleur. Op slot! Die fietssleutel moet in de keukenla liggen. Allemachtig, wat een puinhoop. Waar is dat ding?

Toen ik eindelijk de sleutel in mijn hand had, vielen de eerste hagelstenen.
Fijne feestdagen!