Ik ben Maarten Koning

Ze zijn oud geworden. Grijzend, kalend, opgeblazen. Veertig, vijftig? Allemaal gekleed in vormloze spijkerbroeken en onduidelijke shirts. Uiteraard meestal met de afbeelding van een nog veel obscuurder bandje. Ik draai me maar weer naar het podium waar het symfonisch voorprogramma de laatste klanken uitstoot. Wat doe ik hier? Net als Maarten Koning opgesloten in plek waar ik niet wil zijn, maar tegelijk ben ik nergens anders beter op mijn plaats. Op het podium scharrelt een boosaardige boeddha en zijn besnorde tegenhanger. Biertje dan maar? Alcohol als troost.

Eindelijk, het zaallicht gaat uit. De band betreedt het podium. De drummer tikt af, de zanger grijnst en ik wordt weggeblazen in een wolk van geluk. Saga speelt en alles is weer goed.