Gast aan tafel

Ik werk bij een Ministerie. Inmiddels al weer twee jaar, dus ik dacht de ergste verrassingen nu wel achter de rug te hebben. IJdele hoop, ontdekte ik.

Zo kregen wij het verzoek of wij een groep van 20 Bosniërs wilden ontvangen en onze Bibliotheek te laten zien. Dat vonden wij ten eerste erg leuk en verder was dat een kans om - opnieuw - met onze Bibliotheek in het Ministeriële tijdschrift te komen. Omdat die mensen tenslotte helemaal uit Bosnië kwamen, leek het ons niet meer dan logisch om ze ook een lunch aan te bieden.

Echter, toen kregen we een bericht van de afdeling die zich bezig houdt met Internationale Betrekkingen. In dat bericht werd uitgelegd dat Nederland en ons Ministerie een goede naam in het buitenland heeft, en dat de hele wereld dus wel hulp van ons Ministerie zou willen. Dat kan natuurlijk niet, en dus was er een lijst van landen opgesteld die ook echt geholpen mocht worden. Helaas stond Bosnië niet op de lijst. De afspraak voor de rondleiding was al gemaakt, maar een lunch was 'een verkeerd signaal'. Ik leerde twee dingen: alle buitenlandse gasten moeten worden goedgekeurd door deze afdeling. En een lunch aanbieden is hetzelfde als ontwikkelingshulp geven.

Het werd nog gekker. Inmiddels hadden wij ook contact gezocht met een andere afdeling, om iemand te regelen die een inhoudelijk praatje kon houden. We deden een voorstel voor een programma en vertelden van de afgeschoten lunch. 'Oh', zegt die man, 'die afdeling leeft een beetje in zijn eigen wereld. Weet je wat, dan betalen wij die lunch wel.' En zo hadden we toch nog gasten aan tafel...