zondag, juli 30, 2006

Verbazing

McDonald's blijft me verbazen. Na de eerste hap (Waarom bestelde ik dit nou? Het is écht niet te vreten.), na de laatste hap (Heb ik het nou allemaal opgegeten?) en soms vanwege elementaire beschaving. Of het gebrek eraan.

Dochterlief en ik hadden ons avondmaal van megaburgers, kipstukken en friet weggewerkt en ruimden de rommel op. Dochterlief hield de klep open en ik probeerde alle verpakking in de bak te krijgen. Terwijl we daarmee bezig waren, kwam de manager van het restaurant naar ons toe. Ze was helemaal blij, omdat we onze eigen troep opruimden. Sterker nog: ze was zo enthousiast dat dochterlief een ijsje kreeg en wat extra stickers. Tot mijn verbazing vertelde ze me dat niemand z'n troep opruimde en dat ik zo'n goed voorbeeld aan dochterlief gaf.

Dochterlief likte vrolijk aan haar ijsje en ik zat verbijsterd toe te kijken.

zondag, juli 23, 2006

Kunst of kitsch?

Terwijl Nederland bijna omvalt door de extreme hitte en Israël en Hezbollah hard hun best doen om de Derde Wereldoorlog te starten, denk ik na over kunst. Of kitsch. Want ik ben er maar niet uit: is Star Wars (de 'echte' trilogie, niet die drie dingen die daarna zijn uitgebracht) nou Kunst of niet? De grote vragen des levens, voor zover ze betrekking hebben op je DVD collectie.

Sommige dingen zijn overduidelijk Kunst: Leaving Las Vegas bijvoorbeeld. Een gecompliceerde verhouding tussen een mooie jonge vrouw en een man die euthenasie wil plegen door zich dood te drinken. Tragisch en schitterend. The Godfather is ook Kunst, basta! Alleen al vanwege Luca Brasi held a gun to his head, and my father assured the bandleader, that either his signature or his brains would be on the contract. Harry Potter, Robin Hood? Kitsch. Weliwaar knap gemaakte kitsch en mijn betere helft geniet er ontzettend van, maar het blijft kitsch.

En dan Star Wars. Een deel van het verhaal is simpel en bij vlagen onlogisch. Net als sommige karakters. Kitsch dus. Maar... de vormgeving zette een nieuwe standaard. En niemand kan een piepend vuilnisvat zo grappig maken als George Lucas. Plus de Freudiaande ontknoping: Luke, I am your father. Da's toch echte Kunst. Ik ben er nog niet uit.

(oh ja, Star Trek is natuurlijk kitsch)

zaterdag, juli 22, 2006

000, 001, 002, 003...

...004, 005, 006, 007, 008...

Soms ben ik mijn eigen bananenschil. Zoals nu. Mijn betere helft wilde al een hele tijd een fatsoenlijke mand op haar fiets en die is er dan eindelijk gekomen. Mooi zwart aluminium, compleet met cijferslot.

...009, 010, 020, 030, 040...

Zo'n mechanisch cijferslot waar je zelf een code kunt instellen. Wat alleen niet helemaal lekker blijkt te werken, want het slot gaat niet meer open. De ingestelde code werkt niet meer en ook de fabrieksinstelling niet.

... 050, 060, 070, 080, 090, 100...

Terwijl ik mijn geduld probeer te bewaren test ik de codes: ...200, 300, 400, 500...

Oh fuck it! Ik breek dat slotje wel open. Kan die mand er tenminste gewoon weer af.

zondag, juli 16, 2006

Statler & Waldorf

Het schrijversduo Marbe en Van den Boogaard lijkt akelig veel op het befaamde duo Statler & Waldorf. Beide duo's leveren vanuit hun hoge positie commentaar op hetgeen hun wordt aangeboden. Er is echter een belangrijk verschil: door hun melige vrolijkheid lijken de oude Muppets zichzelf niet al te serieus te nemen. Helaas geldt dat niet voor het Volkskrant-duo.

Kernachtiger dan de oudjes kan ik het niet samenvatten:
- That seemed like something very different.
- Did you like it?
- No.

- Then it wasn't different.

maandag, juli 10, 2006

Gast aan tafel

Ik werk bij een Ministerie. Inmiddels al weer twee jaar, dus ik dacht de ergste verrassingen nu wel achter de rug te hebben. IJdele hoop, ontdekte ik.

Zo kregen wij het verzoek of wij een groep van 20 Bosniërs wilden ontvangen en onze Bibliotheek te laten zien. Dat vonden wij ten eerste erg leuk en verder was dat een kans om - opnieuw - met onze Bibliotheek in het Ministeriële tijdschrift te komen. Omdat die mensen tenslotte helemaal uit Bosnië kwamen, leek het ons niet meer dan logisch om ze ook een lunch aan te bieden.

Echter, toen kregen we een bericht van de afdeling die zich bezig houdt met Internationale Betrekkingen. In dat bericht werd uitgelegd dat Nederland en ons Ministerie een goede naam in het buitenland heeft, en dat de hele wereld dus wel hulp van ons Ministerie zou willen. Dat kan natuurlijk niet, en dus was er een lijst van landen opgesteld die ook echt geholpen mocht worden. Helaas stond Bosnië niet op de lijst. De afspraak voor de rondleiding was al gemaakt, maar een lunch was 'een verkeerd signaal'. Ik leerde twee dingen: alle buitenlandse gasten moeten worden goedgekeurd door deze afdeling. En een lunch aanbieden is hetzelfde als ontwikkelingshulp geven.

Het werd nog gekker. Inmiddels hadden wij ook contact gezocht met een andere afdeling, om iemand te regelen die een inhoudelijk praatje kon houden. We deden een voorstel voor een programma en vertelden van de afgeschoten lunch. 'Oh', zegt die man, 'die afdeling leeft een beetje in zijn eigen wereld. Weet je wat, dan betalen wij die lunch wel.' En zo hadden we toch nog gasten aan tafel...

dinsdag, juli 04, 2006

Het is zo ver

Afgelopen zaterdag was het officiële moment: de ontdekking van de grijze haar. In mijn kuif. Geen 'ach dat is gewoon blond' of 'volgens mij is dat gewoon peper en zout kleurig'. Een echte grijze haar. Geaccrediteerd door mijn betere helft en ikzelf.

En nu? Blinde paniek? Op zoek naar de juiste kleurspoeling? Kaal scheren? Nee, niets van dit alles! Eigenlijk staat het best interessant. Sexy, misschien wel. Een soort insigne: ik hoor nu ook bij de club. Nu maar snel aan de whiskey en de sigaren...