Zen en de kunst van de kleuterconversatie

Zen-meesters bestoken hun leerlingen met verwarrende uitspraken als 'wat is het geluid van één klappende hand?'. Hiermee dwingen ze de geest van de leerling af te wijken van de gebaande paden, wat hopelijk leidt tot een dieper inzicht in de wereld. Zo'n ervaring doe ik ook op met dochterlief...

Twee voorbeelden:

Dochterlief op de WC: 'Kijk, dat zijn poepvisjes... En nu komt een haai.'
Ik: 'Goh, gaat'ie ze opeten dan?'
'Nee hoor, ze zijn gewoon van poep.'

Vader en dochter lopen over straat.
Ik: 'Hee zie je dat, daar lopen twee poesjes!'
'Oh, waarom?'

School

Gisteravond zijn mijn vrouw en ik naar school geweest. Weinig schokkend, zou je zeggen. Maar voor ons was het een behoorlijke stap; het was de basisschool, waar onze dochter binnenkort gaat starten. Uiteraard zaten wij verse ouders allemaal in een kring elkaar een beetje onwennig op te nemen, wachtend tot de juf begon te praten. Juf Chantal is heel erg aardig, waarschijnlijk zeer competent, en 11 jaar jonger dan ik. Terwijl ik me dat realiseerde, leek het bankje nog lager en onprettiger te worden.

Maar al gauw werden we meegenomen in de wereld van groep 1 en 2 van de basisschool. En dat is niet gering. Aan de muur hangt een prikbord met 6 plaatjes van activiteiten, variërend van de zandtafel tot de computerhoek. Iedere ochtend en iedere middag moeten die kleintjes zelf kiezen welke activiteit ze gaan doen. Elk kind heeft een schriftje waarin de activiteit wordt aangekruisd, zodat de wurm vanzelf inzicht krijgt wat er al veel is gedaan, en wat nog niet. Bloody hell! Op die leeftijd al!

Terwijl ik me nog zat te verbazen werd er door een overijverige ouder een acroniem op me losgelaten dat mij onmiddellijk tegen de haren instreek. Sterker nog, ik kreeg er jeuk van. Het synoniem was LOL. Het staat niet voor uitbundige vrolijkheid maar voor Let Op Luizen. Met aanzienlijke toewijding vertelde deze dame over luizenplagen, periodieke controles en de afstand die een luis aflegt per minuut (30 cm).

Gelukkig werd de bijeenkomst afgesloten met Lars, de kleine ijsbeer. Deze knuffel gaat bij elk kind een weekend uit logeren, en zijn avonturen worden vastgelegd in een meereizend schriftje. Zou Lars al op het strand zijn geweest? Vast niet op zo'n mooi strand als bij opa en oma in Katwijk. Hopelijk mag 'ie gauw mee.

Klussen

Laatst stond ik de schuur te beitsen, en op dat soort momenten denk ik altijd na. Zo had ik me bedacht dat ik maar eens een website zou moeten opzetten voor mensen die wel slim genoeg zijn om vantevoren wat klustips voor beginners bijelkaar te sprokkelen, maar niet rijk genoeg zijn voor een klusjesman. Mensen zoals ik, dus.

Eén van de mensen die zoiets absoluut niet nodig heeft, is mijn zwager. Als je ergens in de buurt van Den Haag je Mercedes aan puin rijdt, is de kans groot dat hij het weer helemaal repareert. Daarnaast veranderen zijn vrouw en hij om de paar jaar hun inrichting: nieuw behang, nieuw tapijt, de keuken krijgt een ander uiterlijk of de WC blijkt opeens te kunnen zweven. Als hij daar niet mee bezig is, dan is'ie wel aan het tuinieren, fotograferen, airbrushen... Hij is de homo universalis van de familie. En het is ook nog een leuke vent, waar ik ontzettend mee kan lachen.

Enfin, terug naar die website. Ik zou daar nuttige dingen schrijven over onmisbaar gereedschap (hoe heb ik ooit kunnen leven zonder mijn boorhamer?), de beste tijd om te klussen (dus niet op zaterdagmiddag, vlak voordat alle winkels dichtgaan) en de keuze van je klusmaat (test je relatie met je vrouw en kinderen!). Een andere tip: als je iets ergens inspuit of opsmeert, controleer vantevoren waarmee je het weer kunt verwijderen. Zo weet ik nu dat je purschuim kunt verwijderen met aceton, en beits met terpentine. Dat is nuttige informatie als je met plakkerige vingers naar de winkel moet rennen. Maar de belangrijkste tip: zorg dat je het telefoonnnummer van je zwager bij de hand hebt.

Gruwelijk

Geluk zit in een doosje: eergisteren bracht de postbode het nieuwste boek van Bret Easton Ellis: Lunar Park. Waarschijnlijk zal ik daar nog meer over vertellen als ik het boek heb uitgelezen, maar ik wil even ingaan op Glamorama en Less than Zero. In LtZ volgen we een student - Clay - tijdens zijn kerstvakantie, thuis in LA. Iedereen is jong, mooi, rijk, stoned, dronken en dodelijk verveeld. Een 'snuff movie' is een welkome afwisseling.

Glamorama vertelt het verhaal van Victor, een model in opkomst. Hij komt in Londen terecht, raakt onder invloed van een voormalig fotomodel - Bobby - en wordt gedwongen om mee te werken aan diverse terroristische aanslagen. De aanslagen zijn al gruwelijk genoeg, maar er is nog iets. Alle aanslagen worden op een professionele manier gefilmd. En niet vanwege enig ideaal.

Dit is mijn interpretatie, maar als we deze gedachte tot het eind volgen, dan gebeuren er in het verhaal verschrikkelijke dingen met als enig doel het vermaak van een aantal duistere figuren. De 'snuff movie', maar dan een volgende fase ervan.

Slaap lekker.

Plannen

Ik rotzooi maar wat aan. Dat is mijn favoriete manier van werken. Gewoon ergens aan beginnen, en dat zo goed en zo snel mogelijk afronden. Ik weet intussen wel dat het nodig kan zijn om gestructureerder te werken, zeker als er anderen bij betrokken zijn, en als het allemaal wat langer gaat duren. Dan wordt het opeens een project genoemd, en heeft de klus een naam gekregen: "Zeg, wat is de status van X?"

Die naam moet natuurlijk ergens worden opgeschreven. Een Plan van Aanpak is daarvoor de meest aangewezen plek. In dat plan wordt beschreven wat er gaat gebeuren, wie het gaan uitvoeren, hoe lang het zou moeten duren, en wat de kosten zijn van al dat gedoe. Op zich is dat best een goed idee. En daarnaast werk ik - als beëdigd ambtenaar - bij een grote overheidsorganisatie. Dat betekent dat alles wat je doet te verantwoorden moet zijn; bij voorkeur in onleesbaar proza.

Het geval wil dat ik verantwoordelijk ben geworden voor een ambitieuze klus-met-een-naam. En dat betekent dat er een goed PvA moet komen, ondanks mijn weerzin. Geen onduidelijk gebabbel voor de bureaula, maar een echte planning.

Enfin, na de nodige tijd en moeite ligt'ie er dan eindelijk. Het is een knap kind geworden, dat rekening houdt met tegenslagen, de verantwoordelijkheden goed belegt (dus niet bij de projectleider) en de klus tot werkbare proporties heeft teruggebracht. Vermoeid, maar trots lever ik het in bij mijn baas. Die het weer inlevert bij het 'MT'. Het MT is een vergadering van zo'n vijf afdelingshoofden, onder leiding van een hoofd van de hoofdafdeling. Ik zei het al: ik werk bij de overheid.

Een paar dagen geleden is het daar met mij besproken. Dat gaat ongeveer zo: MT-lid één mist de samenwerking met zijn afdeling, MT-lid twee heeft mist een stukje visie, MT-lid drie... De rest heb ik verdrongen, geloof ik. Probeer je maar voor te stellen dat je een mooie houten sloep wilt bouwen, maar dat je superioren een Titanic in gedachten hebben. Intussen ben ik gewoon gestart met de uitvoering; er moet tenslotte een planning gehaald worden, toch?

Sneeuwstorm in Augustus

Het begon allemaal met een langspeelplaat. Iets uit het verleden dat ik gevonden had bij het opnieuw inruimen van de vernieuwde schuur. Het stond op een plankje, en eindelijk zou ik het meenemen als cadeau voor een vriend die nog historische apparaten in huis had. De achterkant was nat geweest. Dat was vreemd. De muur waar het tegenaan geleund had gestaan moest ook nat zijn geweest. Ook dat klopte niet: de schuur was net een maand oud. Als een bouwkundig detective liep ik mompelend naar buiten, met een trap in mijn handen. Dakonderzoek.

Het dak was onschuldig. Aan de buitenmuur ontbrak een plank, het gat listig verscholen in de paar centimeter ruimte tussen mijn schuur en die van de buurman. Aha. Dat gaatje is zo gevuld. Even opvullen met het wonderschuim en daar komt nooit meer vocht door. Ik stampte de trap af, greep mijn MP3 speler en haastte me naar de winkel, begeleid door hysterische gitaarmuziek. In de winkel koos ik de grootste bus, betaalde zo snel mogelijk en marcheerde weer naar buiten. De gitaren werden niet rustiger. Onderweg viel het spuitstuk ervan af. Achteraf gezien een voorteken.

Terug bij de schuur. Geheel volgens instructie schudde ik de bus een halve minuut fanatiek op en neer. Ik schroefde het spuitstuk op het ventiel, hield de bus ondersteboven, richtte het geheel en drukte op het ventiel. Niets. De gitaren in mijn oren leken nog harder te klinken. Nogmaals de instructie lezen, opnieuw de bus schudden, ondersteboven houden, het spuitstuk in het gat en nogmaals op het ventiel drukken. Het spuitstuk brak af.

Iedereen weet dat angst een slechte raadgever is, maar van ergernis word je niet veel wijzer. Redelijkheid had waarschijnlijk opgemerkt dat een ondeugdelijke spuit niet veel goeds voorspelde voor de rest. Ergernis lispelde alleen maar over te dure rommel. Die boodschap kwam goed door, ondanks het lawaai in mijn oren. De muziek ging uit, de gereedschapskist open, en het gerommel begon. De resten van het spuitstuk konden niet meer aan de bus worden vastgemaakt. Een stukje elektriciteitsbuis kon wel over het ventiel geschoven worden, maar daarmee kwam er nog geen schuim uit. Als ik nou eens een spijker in dat verdomde ventiel ramde?

Niets. Nog steeds niets. En die spijker zat muurvast. Ik greep een tang uit de kist, rukte de spijker er uit, en veroorzaakte een sneeuwstorm in de schuur. Ik vluchtte naar buiten, waar de fontein hoog opspoot. Tussen de vallende vlokken sprintte ik naar de vuilnisbak om daar het ding onschadelijk te maken. Het plafond, de bomen, de planten en mijn MP3 speler waren bezaaid met kleverige, uitdijende vlokken.

Daar gaan we dan...

Een blog. Alweer een. Waarschijnlijk ben ik zo'n beetje de laatste die eraan begint. Eerlijk gezegd weet ik niet zeker wat me bezielt om maar een beetje weg te tikken. Voor een deel is het natuurlijk gewoon een ego-trip; kijk eens allemaal hoe slim ik ben!!! Hopelijk is het meer dan alleen dat. Hoewel het er saai en degelijk uitziet, is mijn leven toch een aaneenschakeling van bijzondere gebeurtenissen. Dat komt door de mensen om mij heen: ik ben (gelukkig) getrouwd, ben vader van een kleuter, en sinds een jaar maak ik als coördinator het leven zuur van ongeveer 15 collega's.

In de komende periode ga ik proberen er verslag van te doen.