Hee, ik ben rijk...

I'm the 54,675,565 richest person on earth! Discover how rich you are! >>

Hardcore verbazing

Blijkbaar kijk ik te weinig pornofilms. Als ik een hamburger bestel dan verbaas ik me niet over het hoofdproces, en ook niet over de bijverschijnselen. Dat een uitgeprocedeerd stuk vlees - verpakt in een onduidelijk broodje met wat verlepte sla en een klodder saus - wordt verkocht als een voedzame en zelfs gezonde maaltijd vind ik allang niet meer vreemd. Ook de populariteit van de clown met de griezelig-doodse uitstraling is al heel gewoon. Bij deze film lag dat toch anders; de bedoeling was duidelijk, maar van de details gingen mijn wenkbrauwen omhoog staan.

De plot was volmaakt helder: een president met een voorliefde voor sigaren had sex met een jongedame. Blijkbaar was dat niet de bedoeling, want hij moest zich naderhand verantwoorden voor een commissie. De eerste verbazing: er werd nagesynchroniseerd Italiaans gesproken. De dialoog - voor zover daar sprake van was - klonk Italiaans, maar de monden bewogen verkeerd. Welke taal werd dan wel gesproken? Bulgaars? Servo-Kroatisch? Fries?

De lengte was ook abnormaal. Dan bedoel ik niet zozeer de presidentiële piemel, maar de lengte van de vrijpartij. Die duurde ein-de-loos. Ik kon rustig alle 30 TV-kanalen afzwemmen, een onschuldige documentaire bekijken en dan waren ze nog bezig. Helaas had meneer de president besloten om de zaken van een andere kant te benaderen, dus na een tweede ronde kanaalzwemmen keek ik in iets dat nog het meeste leek op een uitgeboorde tramtunnel.

Eindelijk kwam het tot een besluit. De volgende scène betrof de commissie, waar een rijtje dames en heren naar de president zat te fronsen. Ik stelde me zo voor dat één van de acteurs in de kroeg zat:
- Hee, ik ga morgen spelen in een pornofilm!
- Echt waar? Zo hee! Wat ga je precies... doen?
- Nou, achter een bureau zitten en boos kijken.
- En verder?
- Verder niks.

Aangezien ik niet zo goed ben met commissies, ben ik toen maar gaan slapen. Droomloos, gelukkig.

Science Fiction

- Hee, wat vind je van mijn walkman?
- Wow, is dat iets nieuws?
- Ja joh, helemaal te blits. Kun je je eigen muziek overal mee naar toe nemen.
- Goh... en wat zit er nou in?
- Nou gewoon, een cassettebandje.
- Ja maar, hoeveel geheu... Ik bedoel hoeveel muziek?
- Oh. Dit is een 90 minuten bandje. Wel met dolby hoor, en chroom. Te gek joh. Hartstikke mooi geluid.
- Zo. En wat speel je?
- Duran Duran natuurlijk!
- Negentig minuten Duran Duran... Weet je, over 15 jaar heb je apparaatjes waar wel 10 keer zoveel muziek in zit. En ze zijn maar zo groot als een lange vinger, alleen wat dikker.
- Echt waar? Blits zeg.
- Ja, dat noemen ze een MP3 speler, maar dat mag je weer vergeten.
- Tjeempie. Zo'n ding is zeker heel duur?
- Nee hoor, 90 euro.
- Negentig wát?
- Oh... eh... dat is een andere uitvinding. Ik moet nu gaan... Dag hoor!

Mijn vriend de penisvergroter

Wat is er nou mooier dan iemand die vrijwel direct op je stukjes reageert met een complimenteus commentaar? Het is toch geweldig dat binnen 5 minuten na verschijning van je stukje het eerste commentaar al wordt geplaatst?

Helaas is mijn vriend - sterker nog: mijn fan - geobsedeerd door penisvergroting. Mocht je dat ook interessant vinden: volg de link in het commentaar...

[En verdomd, nou laat'ie het afweten!]

Zelfcensuur

De aanleiding van dit stuk ligt alweer enige tijd achter me. Dat heeft deels te maken met tijdgebrek, maar ook omdat ik er over wilde nadenken. Het was mooi weer en dochterlief wilde dat het badje in de tuin werd gezet. Ze zette haar wens kracht bij door giechelend de tuin in te lopen, zonder iets aan. Typisch zo'n moment dat je als vader moet doen alsof je boos bent, zonder in lachen uit te barsten. Mijn eerste gedachte: 'Leuk onderwerp voor een stukje.' Direct daarop: 'Je kunt niet schrijven over blote kinderen op het internet!!'

Ik was verbaasd over de de felheid ervan. Waar lag dit aan? Voor een deel is dat natuurlijk te verklaren door het feit dat ik vader ben en dit één van de angsten is die je daar gratis bij krijgt. Maar waarschijnlijk is er nog meer: pedofilie is - voor wat het internet betreft - uitgeroepen tot het ultieme kwaad, en zelfs de suggestie zou schadelijk kunnen zijn.

Zijn er nog andere zaken net zo gevoelig? Ik kwam niet verder dan haat en religie. Die onderwerpen hebben wat mij betreft niet dezelfde lading. Ik haat niemand, met als mogelijke uitzondering de bedenker van K3 en die o-zo-verschrikkelijke folie om CD's. En religie? Dat is voornamelijk een privé-zaak; zo'n onderwerp wat je pas bespreekt aan het eind van een doorzopen avond.

Dus er is maar één onderwerp waarover je niet zou moeten schrijven. En aangezien de aanleiding volmaakt onschuldig was, moet ik mezelf de mond niet snoeren. Bij deze.

Droom?

Op bedrijfsfeestjes spreek je nog eens collega's die je normaal niet dagelijks ziet. Zo vertelde iemand dat hij de kans had gekregen om eindelijk een baan te vinden waarin hij zijn creativiteit kwijt kon. De laatste jaren waren niet prettig geweest, en het vooruitzicht op nog 10 jaar van hetzelfde was onverdraaglijk. De organisatie was tot dezelfde conclusie gekomen, en dus zat hij in een outplacement traject. Je krijgt ongeveer anderhalf jaar om te ontdekken wat je leuk vindt en wat je sterke kanten zijn. Na die anderhalf jaar moet je iets gevonden hebben, omdat je huidige baan dan gewoon ophoudt. Ontslag dus.

Hij had ontdekt dat hij het liefst een schrijvende journalist wilde worden, bij voorkeur van reisverhalen. Een prachtige droom. Ondanks zijn enthousiasme en zelfvertrouwen bleef ik met gemengde gevoelens achter. Het was inderdaad een geweldig ideaal, maar was het haalbaar? Hoeveel ruimte was er voor hem, in deze periode van fuserende kranten? Een compleet nieuwe wending: droombeeld of drogbeeld?

Ik ben er nog steeds niet uit.